‘मर्न तयार छु, खानेपानीको व्यवस्था नमिलाई फर्केर गाउँ जान्नँ’

हाम्रो घर जनकपुरमा हो । छोरा, छोरी, नाति, नातिना सबै गरेर मेरो परिवारमा १४ जना छन् । पहिले हाम्रै घरमा चापाकल थियो । त्यही चापाकलको पानी खान्थ्यौं । चापाकल सुकेको मलाई याद छैन । तर, ३ वर्षअघि अलि हिलो–हिलो पानी आयो, त्यसपछि त पानी नै सुक्यो ।

कहिलेकाहीं यस्तै हुन्छ भनेर वास्तै गरेका थिएनौं । फेरि पोहोर पनि सुक्यो, अहिले पनि सुक्यो । आजभोलि त हिउँद मास सुरु हुन नपाउँदै चापाकल सुकिहाल्छ । घरको चापाकल सुकेपछि नजिकैको गंगासागर पोखरीको पानी खान्छौं ।

पोखरीमै बोरिङ गाडेको छ, त्यही पानी खाने हो । ३ वर्षदेखि यो समयमा हामी गंगासागर पोखरीकै पानी खाइराखेका छौं । सबैको घरको चापाकल सुकेकाले हामी मात्रै होइन, हाम्रो वरपरका सबैले त्यहींको पानी खाने हो ।

त्यो पानी पनि कहिले हिलैहिलो हुन्छ, सफा हुँदैन । जस्तो पाउँछौं, त्यस्तै ल्याउँछौं । त्यस्तै खान्छौं । कहिलेकाहीं बिरामी पनि परिन्छ । त्यो पानी लिन पनि साह्रै दुःख पाइन्छ । बिहानै ३, ४ बजे उठेर लाइनमा लाग्नुपर्छ ।

घरका नातिनातिनासँग जर्किन, बोत्तल बोकेर गएन भने पानी नै पाइँदैन । ११, १२ बजेसम्म उस्तै भीड हुन्छ । अहिले त सबै काम छोडेर खानेपानीको लाइन लाग्दै ठिक्क छ । घरमा बाख्राहरू पनि छन् । आफूले नै खान नपाएको बेला तिनीहरूलाई कसरी खुवाउने भन्ने चिन्ता हुन्छ ।

पानी नपरेपछि घाँसपात पनि राम्रोसँग पलाउँदैन । खेतीपाती र मजदुरी गरेर ज्यान पालिरहेका हामीलाई अहिले पानीकै पछाडि लाग्दालाग्दै हैरान छ । गाउँमा खेतीपाती नभएपछि हामीले काम पनि पाउन सकिराखेका छैनौं ।

हुनेखानेहरूले आफैं बोरिङ खनेर बिजुलीबाट पानी तानेका छन् । कोही, कोहीले आफैं ट्यांकरबाट पानी मगाउँछन् । हामी आफ्नो घरखेत नहुनेहरूले त्यो पनि सक्दैनौं । अरूले कहिले देलान् र खाउँला भनेर पर्खेर बस्ने हो । गंगापोखरीको पनि खान पाइएन भने हामी त पानी खान नपाएरै मर्छौं होला !

पहिले पनि पानी खान देऊ भनेर सबैलाई भन्यौं, वीरगञ्जसम्म पनि हिंडेका थियौं । पूरा भएन । अहिले पनि सरकारले पानीको केही व्यवस्था गरिदिन्छ कि भनेर २५ दिनसम्म हिंडेर काठमाडौं आएका हौं । आज यति धेरै दिन भइसक्यो, कोही सोध्न पनि आउँदैन ।

हिंड्दाहिंड्दै कति साथीहरू त बाटैमा बिरामी परे । मेरो पनि खुट्टामा फोका उठेर अहिलेसम्म दुखिराखेको छ । यसपालि त जसरी पनि सरकारलाई भेटेर जाने भन्ने सोचमा छौं । पानी नै खान नपाउने भएपछि गाउँ गएर के गर्नु ? बरु मर्न तयार छु, पानीको व्यवस्था नमिलाउँदासम्म गाउँ फर्केर जान्नँ ।

(जनकपुरकी मुखियासँग अनलाइनखबरकर्मी विकास रोकामगरले गरेको कुराकानीको सम्पादित अंश ।)

– यस समाचारको श्रोत : Online Khabar हो ।