आवागमन
आस्थाका अमर शृंखलाहरु
बस स्टेसनबाट निस्किएका बसहरु जस्तो
लगातार हिंडिरहेका छन् ।
तिमीलाई एउटा बस पक्डिनु छ,
अनि जानुपर्ने/गइहाल्नुपर्ने छ यहाँबाट ।
अनि मेरो अनुमानमा
तिमीले पछाडि फर्केर हेर्ने छैनौ
त्यो पुरानो मानिस
जो ठाउँठाउँमा धागो उक्किएको, धुलो जमेको कोटमा
जबर्जस्ती औंला घुसारिरहेको छ ।
हुनसक्छ उसको सुक्खा आँखाको
अतल गहिराइमा सघन आर्द्रता छ ।
म सम्झन्छु,
तिमी मलाई नदेख्नलाई अन्धो भएको थियौ
मलाई नसुन्नलाई बहिरो भएको थियौ ।
अनि सम्झन्छु,
आधा खुलेको ढोकामा कस्तरी
मेरो औंला निलो हुन्जेल च्यापिएको थियो ।
जब तिमी बसको सिटमा बस्नेछौ
मलाई डर लाग्छ कि
तिमीलाई स्मृतिको बाछिटा नलागोस्
तिमीलाई चिठी लेख्दा
मेरो टेबुलपोसमा पोखिएको
कालो मसीको बूढो गन्धले नाकका कोषहरु नचिमोटुन् ।
टेबुलको घर्राभित्रको मैलो नोटबुकले
जहाँ तिम्रो नाम अझै गहिरो सास फेरिरहेको छ
आँखा नथर्थराउन् ।
ओहो ! मभित्रको त्यो श्रापित मानिस
जो रात नकठ्याङ्ग्रिनु अघिन्जेलससम्म
हिउँमान्छेमा
महसुस गर्ने मुटु राख्ने प्रयास गरेको थियो ।
प्रार्थना गरौं त्यो श्रापितको गुलाबी कान
विस्तारै सामान्य हुनेछ ।
कसरी मधुरा बतासहरु खप्न नसकी
बलिया हाँगाहरु भाँचिन्छन्
कसरी अँध्यारो हुनुअगावै
प्रदीपका वर्तिका ओसिन्छन्
कसरी ईश्वरका गीत गाउनेहरु
अकारण उपालम्भ बर्बराउन थाल्छन् ।
मसँग के आस्था बाँकी छ ?
मसँग के आशा बाँकी छ ?
तिम्रो प्रत्यागमन बाहेक
कल्पना गरौं प्रत्यागमनको उत्सवमा
अमिलो मुस्कान, नुनिलो आँसुले
मस्तिष्कका छिद्र बन्द गर्छ ?
रगत छादिरहेको हृदय साम्य हुन्छ ?
म तिम्रो छेउ उभिरहेको छु
चुहिने छाता ओढेर
मक्किएको नाविकहीन डुङ्गामा
असंगत जीवन जसोतसो घचेट्ने प्रारम्भमा ।
के नयाँ छ र यहाँ म बाहेक
हेर, त्यही दिनैपिच्छे आउने साँझ
यो सडकमा फेरि फुत्रुक्क खस्यो ।
– यस समाचारको श्रोत : Online Khabar हो ।